Sommige jeugdherinneringen blijven je bij zolang ouderdom of een ziekte je niet overvallen en de beelden vervagen. Tot die tijd achtervolgt iets je of je kijkt er met genoegen op terug. Nog steeds staat mij helder voor de geest hoe ik als klein kind mijn ouders kwijtraakte in de Efteling. De voorstelling in het spookhuis duurde veel langer dan verwacht en na afloop begreep ik al snel dat we elkaar niet zouden treffen op de afgesproken plek, mijn ouders waren gaan zoeken. Als versteend stond ik een tijdje bij een boom die er nu niet meer is. Dat moment roept geen angstige gevoelens in mij op, integendeel, want het geluk van het weerzien maakte een veel diepere indruk.
lees verder