Het gerucht ging erin als koek
deze keer met een serieuze ondertoon
Zelfs degene die aanvankelijk
met een half oor of afgunst
luisterde, fluisterde
toen het spannend werd
en het stil moest zijn
In de greep van het onbekende,
waarvan flarden vanzelf
stukjes waarheid worden,
bleven de aanwezigen hangen

ze is thuisgekomen, waar ze hoort
en deint in het warme badwater nog wat na
zich niet bewust van het kille sanitair
om haar heen, de waan van de dag
weerspiegeld op iedere tegel,
een verwensing, een verwachting,
een verplichting

haar vingers spelen met het sop
zoals een dreumes dat met een kruimel doet
haar ogen kijken onbevooroordeeld
naar het naakte lichaam onder het oppervlak
haar oren horen de laatste druppel
uit de kraan als een onschuldig plonsje
haar tong proeft de smaak van zuivere tijd

natte voetstappen naar de slaapkamer
vervagen in de loop van de nacht
alsof wreedheid nooit heeft bestaan

ze fluistert ’s avonds voor het slapen gaan
nog iedere keer: ‘Ik hou van je’

en droomt dan verder

In een twitterbericht / is iedereen meteen op het einde gericht / alsof plots een eindig leven / backspace, backspace, laat me nog heel even

De dood, de dood, de dood
het bracht de stilte terug
In een wereld zonder tijd
weet niemand hoe stil het kan zijn
want de dood verdween weer vliegensvlug
geruisloos in de lange eeuwigheid
Weg van het leven dat jij genoot
De dood, de dood, de dood
zwart verdriet en grijs gemis
het is een zegen om te weten
dat de stilte vooral rustgevend is